Altın Borcu Olan Kişi

 

BİRİNCİ HİKAYE

Malûm ola ki, Medine halkı şu vak’ayı anlatmışlardır. Bir kimse ailesiyle şöyle bir ahid yapmış: «Bu sene seninle kanaat edelim, hiç borç yapmıyalım. Zira her sene Huzur’a varıp Ya Resulallah şu kadar borcum vardır demekten utanıyorum…» Bu dediğini tutmuş ve o sene hiç borca girmemiş. Ama geçen seneden buğdaycıya bir altın borcu kalmış, lakin hatırından çıkmış. Vakta ki, halkın Peygamber huzuruna borçlarını arz ettikleri gece gelmiş, herkes toplanmış borcunu bildirmiş.

Ama, o zat, borcum yok diye gelmemiş. O kimse rüyasında (mana âleminde) gördü ki, Hücre-i Şerif açılmış, bir yüce divan kurulmuş, aleyhissalatu vesselam Efendimiz saadetle bir kürsü üzerine oturmuşlar, cümle ashab o mecliste hazırlar… Velayet Şahı Hz. Ali Efendimizin elinde bir defter var, o deftere göre sahabe efendilerimiz ehl-i Medine’yi birer birer huzura götürüyorlar «Ya Resulallah, filan oğlu filandır, şu kadar borcu var…» diye arz ediyorlar, Efendimiz de «verilsin» diye emir buyurduklarında Şah-ı velayet Hz. Ali Efendimiz elindeki deftere kayıt ediyorlar… Rüyayı gören kimse de huzura varıp Peygambere arz olundukta Efendimiz ona şöyle hitab etmişler: «Geçen seneden buğdaycıya bir altın borcu var verilsin, onun bu sene bize ihtiyacı yoktur.» Adamcağız ah u enin ile vücudu tirtir titreyerek şiddetle ağlaya ağlaya uyanınca yüzü üstü sürünerek Huzur-ı Saadete varıp Peygamberin eşiğine «Aman ya resulallah beni affeyle, ben kimim ki sana ihtiyacım olmıya… On sekiz bin alem sana muhtaçtır ya Resulallah, el-aman, el-aman!…» diye ağlayıp inleyerek tevbe ve istiğfar etmiş… Ve ondan sonra da ömrünün sonuna kadar borçsuz kalmamış diye anlatırlar. Bu yüzdendir ki, orada borçsuzluk övülen bir şey değildir. Resulullah ehl-i beldeyi kimseye muhtaç etmez… Onların kalp zenginliği ve düzgün halleri vardır. Hemen Cenab-ı Hak cümlemize hayırlı sonlar nasib eylesin. Amin…

Bu hikâye tayyabetül ezkar muellifi Derviş Ahmed Pesk âri  efendiden alınmıştır. Rabbim şefaatlerine nail etsin, amin…